• ถวายความทรงจำ •
อย่างที่ผมบอกไว้
ว่าช่วงนี้ผมยุ่งหลายอย่าง
.
หนึ่งในนั้น คือการปิดหน้าร้าน
ที่แม่ทำมา 40 กว่าปี
ในร้าน จะมีตู้กระจก 10+ ตู้
ใหญ่บ้าง เล็กบ้าง
.
แต่ตู้ในภาพ คือ ตู้ที่มีความหมายที่สุด
แม่ใช้ค้าขายมาก่อนผมเกิดเสียอีก
เรียกว่า อายุมากกว่าผมแน่นอน
.
วันนี้ แม่บอกว่าอยากจะถวายตู้นี้ กับวัดแห่งหนึ่ง
ท่านเจ้าอาวาส อยากเปิดเป็นพิพิธภัณฑ์
ตู้กระจก จึงได้ใช้งานอย่างแน่นอน
.
ข้อดีของการถวายวัด
คือ ความทรงจำนั้นยังคงอยู่
เมื่อแม่มาที่วัด เมื่อไหร่
เขาคงมีความสุข ที่เห็นตู้นี้ อยู่ที่นี่
.
เมื่อผมมีลูกหลาน ก็เล่าให้ฟังได้ว่า
ตู้ใบนี้ เลี้ยงลุง เลี้ยงปู่โตขึ้นมา
ซึ่งมันคุ้มค่า กว่าเงินไม่กี่ตัง ถ้าเราวางขาย
ดังนั้นผมจึงไม่ลังเล และไม่ขัดแม้แต่น้อย
.
ที่ประทับใจอีกครั้ง ก็สมัยที่พ่อผมเสีย
แม่เอารถพ่อ ไปยกเครื่องใหม่ (เพราะรถเก่าแล้ว)
และนำไปถวายวัด
.
ทุกวันนี้ แม่จะยิ้มทุกครั้ง
ที่รถพ่อผ่านหน้าบ้าน
ใช้งานสาธารณะประโยชน์
ผมเรียกว่า เป็นการถวายความทรงจำ
.
นอกจากตู้ ยังถวายของใช้ ของมีค่า
พระบูชา รวมถึงพระหยก
ที่แต่ละองค์หลักพัน-หมื่นสบายๆ
.
ตัวอย่างภาพเล็ก
คือพระพุทธรูปหยก ปางลีลา
ที่น้อยคน จะนำมาแกะสลักองค์ใหญ่
.
เนื่องจากองค์ยืน ล้มง่าย
ล้มแล้ว ก็แตกหักเสียหาย
ไหนจะพริ้วจีวร ลวดลายต่างๆ ที่แกะยาก
ทำให้ ต้นทุน ราคาบูชาสูง
ผมคาดไม่ถึงว่า แม่จะถวายด้วยเช่นกัน
.
ทั้งหมดนี้ ไม่ได้จะมาโอ้อวดอะไร
แต่อยากแชร์ให้เห็นว่า
บางที เงินไม่ใช่ความสุขที่สุดของทุกคน
และตอนนี้ แม่ก็ไม่ได้ร่ำรวยด้วยนะ
.
ผมพยายามเรียนรู้ เฝ้าสังเกตลักจำ
จากไลฟ์โค้ชหญิง วัยเจ็ดสิบกว่าๆ
หวังว่าวันหนึ่ง
จะสามารถ "ให้" ด้วยใจบริสุทธิ์
ได้ครึ่งของแม่ก็พอ
Search